زندگی یه بازی دو نفره اس...
زندگی پستی و بلندی زیاد داره ولی هنر اینه که بدونی چطور باید از این دو جا عبور کنی.
چه آدم بیفته ته دره و چه بره نوک قله باید یکی کنارش باشه تا بتونه اونو همراهی کنه چون مسیر صعب العبوره و سرشار از سنگ ریزه که هر لحظه ممکنه پات روی یکی از اونا بلغزه و اگه تنها باشی بدجور زمین میخوری ولی اگه همراه داشته باشی کافیه که دستت رو بگیره...
خلاصه مطلب اینکه زندگی یه بازی دو نفره است که داور نداره.
می پرسید چرا داور نداره؟
خوب معلومه، توی این بازی یا باید هر دو طرف ببرن یا باید ببازن. اصلا منطقی برای بردن یک نفر و باختن یک نفر دیگه وجود نداره.
البته بگم که توی این بازی ممکنه یه طرف نامردی کنه و خطا انجام بده ولی باید بدونه که چه با خطا و چه بی خطا باز هم، یا برنده است یا بازنده.
چرا که اگر نفر مقابلش رو به عمد زمین بزنه، چند قدم اونورتر خودشم زمین می خوره و هر دو می شن بازنده. البته بلعکس اینم داریم که در اون صورت هر دو میشن برنده...
