دف زن یا دی جی؟

دیروز کلی با خانواده بحث کردم، در مورد اینکه برای عروسی ام دوس دارم دف زن بیاورم و اصلا دوس ندارم در مردانه ترانه بزنند و خواننده بیاید و آن ترانه های بی معنا و مفهوم را بخواند.

هما هم مثل من است و بیشتر دوس دارد دف زن بیاید. حتی قبول کردم که در قسمت زنانه ترانه پخش کنند و آنها که قر در کمرهاشان مانده بیایند و خودشان را تخلیه کنند.

باز هم خانواده من مخالفت می کنند و می گویند فقط خواننده بیاور.

به چه زبانی باید گفت خدا حلال و حرامی دارد. این حلال ها هستند که برکت را به زندگی می آورند و برعکسش حرامها.

من خودم هم اهل موسیقی و ترانه هستم ولی اهل رقص نیستم و گرچه در عروسی برادر و خواهر خودی نشان دادم و حالا شدیدا شرمنده آن روزهایم.

هما هم از وقتی شنیده که شاید دف زن نیاید اندکی دلخور است و حق دارد. دیروز گفت حالا که همه اصرار دارند خواننده بیاور ولی بسپار موقع اذان قطع کنند و دور ما را از برای رقصیدن خطی بکشند.

حالا به نظر شما چه کنم؟ دف زن یا خواننده؟

این روزهای من...

این چند وقت واقعا پر مشغله بودم و هستم. نرده ها را رنگ زدم، کابینت ها را وصل کردم، آبگرمکن را راه انداختم، کولر را نیز راه انداختم، چوب پرده های اتاق ها را با کمک هما نصب کردم، موکت اتاق خواب را با کمک همایم پهن کردم و تخت خوابش را گذاشتم و روز بعدش موکت سالن را انداختم و وسایل را داخل اتاق بردم. حالا تقریبا 90 درصد کارها پیش رفته و فقط مانده که روز سه شنبه بیاید و هما جهیزیه اش را بیاورد.

آرام آرام  دارد زندگی دو نفره مان پا می گیرد.

و این روزها خستگی بیداد می کند...

یا رفیق من لا رفیق له...

این روزا که حساب می کنم، می بینم توی رفاقتم با خدا براش خیلی خیلی خیلی کم گذاشتم.

یه جاهای بهش نارو زدم، یه جاهایی دورش زدم، یه جاهایی حقش رو خوردم، یه جاهایی بهش پشت پا زدم و یه جاهایی...

وای بر من که "این جاها" تو زندگیم خیلی زیاد بوده.

حالا که خوب دارم فکر می کنم، می بینم که اصلا اساس رفاقتم هم با خدا جز منفعطت طلبی چیز دیگه ای نبوده.

چه دروغ ها که بهش نگفتم!

چه قول ها که بهش ندادم!

چه حرفها که بهش نزدم!

هر وقت هم که گرفتار بودم یادش کردم.

واقعا آداب رفاقت رو رعایت نکردم و حق رفیق رو هم ادا.

رفیق فقط یه جمله میگم و بس: وای بر من رو سیاه...

حالا معنی این مصرع شعر حافظ رو می فهمم که میگه: " گر رفیق شفیقی درست پیمان باش "

تفاوت از کجا تا کجا...

بیمارستان فارابی بودم، پیرزنی را دیدم که پوستش سیاه و چروکیده بود. معلوم بود پیرزن اهل شهرستان است و دلش ساده و بی ریا. خستگی از چهره اش می بارید و مبتلا به آب مروارید. پیرزن، محکم چادرش را چسبیده بود و سخت در پی پنهان کردن اندام لاغر و استخوانیش از چشمان نامحرمان بود. با خودم گفتم آخر مادر با این پوست چروک و آفتاب سوخته چه کسی می خواهد هیزی کند و تو را دید بزند؟

و دقیقا در فاصله کمتر از یک قدمی پیرزن، دختری جوان با موهای بور و پوستی سفید و اندامی مانکنی که موهای ساعد دستش را زده و سفیدی پاهایش که جوراب نداشت و با ساپورت تنگ و لاک صورتی مزین شده بود؛ ایستاده بود.

گرچه که من اهل چشم چرانی و هیزی نیستم ولی خواستم برایتان شرح دهم که تفاوت از کجا تا کجا بود. تفاوت بین پیرزنی که ظاهری زیبایی نداشت و دختری که ظاهری زیبا داشت. اما امنیت پیرزن کجا و دختر جوان کجا!!!

1- یک موی سر پیرزن را ندیدم ولی بیش از صد موی دختر را دیدم.

2- هیچ جایی از بدن پیرزن مشخص نبود اما همه جای دختر جوان به لطف لباس های تنگش نمایان.

3- پاهای پیرزن در کفش های طبی اش با جوراب مشکی کلفت مخفی بود اما سفیدی پاهای دختر نظر هر مردی را جلب می کرد.

گرچه پیرزن زیبایی ظاهری نداشت ولی مطمئنم که باطنش به زیبایی گل بود... 

نفس سیری ناپذیر...

تمام بدبختی های ما [بخوانید خودمان] سببش درون خود ماست و علتش زیاده خواهی و طمع ماست.

علتش وجود نفس سیری ناپذیر ماست که همچون چاهیست که هیچ انتهایی ندارد و هرچه درونش بریزی پر شدنی نیست.

چند روز پیش سوار تاکسی شده بودم و قبل از من هم مرد مسن دیگری سوار بر تاکسی بود. مرد مسن در حال صحبت با راننده تاکسی بود در مورد اینکه این روزها مردم سر مسائل بی اهمیت مثل جای پارک با هم دعوا می کنند و آخرش هم یکی دیگری را می کشد.

خلاصه مرد مسن چند صد متر جلوتر پیاده شد و من ماندم و راننده.

راننده همچنان حرف می زد و می گفت:

آقا، کرایه تاکسی توی این مسیر 1150 تومنه، خیلی اوقات می شد که من چون پول خرد نداشتم همان 1000 تومن را می گرفتم. چون اصلا اهل پول حرام نیست و دوس ندارم بخاطر 100 یا 200 تومن برکت از زندگیم بره. اما یه سری یکی بهم 1500 داد منم پیش خودم گفتم بزار باقیشو وقت پیاده شدن بدم که یه دفه مسافر درومد گفت: آقا کرایه اینجا 1150 تومنه؛ بقیه اش رو نمیخوای بدی؟ که ما هم گفتیم آقا نترس ما که هنوز به مقصد نرسیدیم و .......

خلاصه نوبت به ما رسید که یه خودی نشون بدیم، درومدم گفتم:

ضعیف شدن یا تنبلی؟

کلافه شده ام از بی برنامگی خودم، از کارهایی که می توانم انجام دهنم ولی تنبلی می کنم.

 شاید هم واقعا تنبلی نباشد، چون که هر روز کار جدیدی پیش می آید و تا تمامش می کنم دیگر رمقی در تن لاغر و ضعیف من نیست که به کار دیگری تن در دهد.

اما با این اوصاف چند کار را پیش بردم، کاغذ دیواری خریدیم و نصاب آمد و به دیوار کوبیدش، با هما رفتیم پل چوبی و پاراوان خریدیم ، سنگ جلوی سرویس بهداشتی خانه پدر را هم عوض کردم که وقت زیادی برد. اگر توانی باشد امروز هم کارهایی دارم که باید انجامش دهم. این روزها برایم سخت می گذرد چون که دست تنهایم...

دیروز که اول ماه رمضان بود بدجور کم آوردم و فشارم حوالی ساعت 5 بعد ازظهر روی 10 بود. سر درد بدی داشتم و چقدر زمان دیر می گذشت. خدا کند که امروز این طور نباشم...