بیخودی پرسه زدیم، صبحمان شب بشود
بیخودی حرص زدیم، سهممان کم نشود
ما خدا را با خود سر دعوا بردیم
و قسم ها خوردیم
ما به هم بد کردیم
ما به هم بد گفتیم
ما حقیقت ها را زیر پا له کردیم
و چقدر حظ بردیم که زرنگی کردیم
روی هر حادثه ای حرفی از پول زدیم
از شما می پرسم
ما که را گول زدیم؟
قند خون مـادر بالاست!
دلش، اما همیشه شور می زند برای مـا...
اشکهای مـادر، مروارید شده است در صدف چشمانش !
دکترها اسمش را گذاشته اند آب مـروارید...
حرفها دارد چشمـان مادر؛ گویی زیـرنویس فارسی دارد !
دستانش را نوازش می کنم،
داستـانی دارد دستـانش...
آهای تو...
به جان خودت بیفت !
خودت، خودت رو بساز!
وگرنه "دیگران" به تــــــو شکل میدن ...
گویند: صاحب دلی، براى اقامه ی نماز به مسجدى رفت.
نمازگزاران همه او را شناختند؛ پس، از او خواستند که پس از نماز، بر منبر رود و پند گوید. صاحبدل پذیرفت.
نماز جماعت تمام شد. چشم ها همه به سوى او بود.
مرد صاحب دل برخاست و بر پله نخست منبر نشست.
بسم الله گفت و خدا و رسولش را ستود.
آن گاه خطاب به جماعت گفت:
مردم! هر کس از شما که مى داند امروز تا شب خواهد زیست و نخواهد مرد، برخیزد!
کسى برنخاست.
گفت: حالا هر کس از شما که خود را آماده مرگ کرده است، برخیزد !
باز کسى برنخاست.
گفت :شگفتا از شما که به ماندن اطمینان ندارید؛ اما براى رفتن نیز آماده نیستید...
من اناری را می کنم دانه
به دل می گویم
خوب بود این مردم
دانه های دلشان پیدا بود
می پرد در چشمم آب انار
اشک می ریزم...
"سهراب"
جز خدا کیست که در سایه ی مهرش بخزیم؟
