آدمی را رهبریت لازم است...

امشب شب نیمه شعبان است.

شب تولد آدمی که آدمیت را خوب بلد است.

شب تولد کسیست که قرار است بیاید و پایان دهد به این بساط شرم آور ستم آدمیان.

آری تولد حضرت مهدی فرزند امام حسن است. محل تولدش سامراست؛ همانجا که این روزها عده ای به این خیال که ماییم مسلمان واقعی و الباقی رافضی اند، افتاده اند به جان مسلمانان دیگر. می کوبند و می کشند و می زنند و ذبح می کنند؛ نه کودک حالیشان هست و نه زن. نه پیر می فهمند و نه جوان.

مهدی جان برایت بگویم که من ناچیز هم، قدر تو را نمی دانم و حتی لایق دیدارت نیستم. دعایم برای ظهور تو چنگی به دل نمی زند چرا که بین گفتار و رفتارم زمین تا آسمان فرق است؛ اصلا بهتر بگویم که عنان من به دست نفسم افتاده و هر جا که بخواهد مرا می کشد.

مهدی جان حداقل به خاطر آن کودک عراقی که در سامرا بر بالین جنازه مادر نشسته است و یا بخاطر آن کودک سوری که بعد از قتل عام خانواده اش راهی بیابان شد بیا.

مهدی جان اینجا انصاف و مروت مرده است؛ اینجا به منجی نیاز دارد تا که بیاید و ریشه ستم را بخشکاند.

اینجا ما به تو نیاز داریم...

 

 

مدرک گرا شده ام...

یکشنبه هفته پیش رفتم دانشگاه و امتحان درس تئوریهای انقلاب رو دادم. بی انصاف طراح سواله همش رفته بود از یه جایی سوال داده بود که آدم فکرشو نمیکرد. همش از نظریات اندیشمندای غربی پرسیده بود مثل کرین برینتون، اسکاچ پل، ماکیاول، هابز، چالمرز تیلی و ساموئل هانتینگتون...

بابا یکی نیس به اینا بگه، من شب بخوابم و صبح بیدار شم اسم بابا و مامان و زنم یادم میره چه برسه به اینکه تو طراح سوال از من بخوای، اسم تک تک این اندیشمندا با نظریاتشون رو حفظ کنم. بابا یکی به اینا بگه بخدا با مشغله کاری من و مهیا شدن برای عروسی سخته بشینی کتابای قطور رو از اول تا آخرش بخونی...

تازه بدتر اینه که من دارم برای نمره درس می خونم و نه برای دل خودم. اونم چه نمره ای؛ شدم 12/98

این دومین باری است راهی دانشگاه شده ام، ولی این بار از سر علاقه بسیار زیاد به علوم سیاسی. اما حالا که خوب فکر می کنم، می بینم بجای آنکه برای دلم و بالا بردن سطح معلوماتم درس بخوانم و به عبارتی درجا نزنم؛ بیشتر پی مدرکش دارم می روم. گرچه اگر بگیرم می شود دومین مدرک اما...

احساسم می گوید من هم مدرک گرا شده ام.

این روزها...

این روزها بدجور فکرم مشغول شده.

همه چیزایی که باید برای من آرامش ایجاد کنه حالا شده جزو دغدغه های هر شب و هر روز زندگی من.

وقتی دانشگاه قبول نشدی یه مشکل داری و وقتی میری دانشگاه چند مشکل.

وقتی شاغل نیستی یه مشکل داری و وقتی میری سر کار هزار مشکل پیدا می کنی، مخصوصا وقتی مدیر عامل شرکت یه آدم نالایق و بی عرضه باشه که فقط بخواد حقوقش را بگیره و بقیه رو از سر خودش وا بکنه.

وقتی زن نداری، همه چپ و راست بهت میگن بابا تا کی مجردی؟ داری پیر میشی، پس فردا اختلاف سن خودت و بچه ت زیاد میشه و هزار حرف دیگه و حالا که متاهل شدی یا شدم تازه آنهم 50 درصد، می بینم زندگی متاهلی همه اش دردسر است؛ از روند مزخرف خواستگاری بگیر که باید هی چاپلوسی این و آن را بکنی و حتی پدر و مادر خودت هم از این امر مستثنی نیستند تا روزی که بخواهی راحت دست همسرت را بگیری و بروی توی خانه خودت. (گرچه همسری خوب و مهربان دارم) ولی بیشتر مشکلات زندگی متاهلی ام از نداشتن پس انداز کافی و مناسب است. گرچه باید اقرار کنم که اگر 100 میلیون هم پس انداز کنی باز هم هشتت گرو نهت هست. جدیدا هم که پلک چشم چپم هی می پرد و به احتمال بسیار بالا از اعصاب است.

بماند مساله وام مسکن که هنوز شرکت دارد سر می دواندم.

از دهم این ماه هم امتحانات دانشگاه شروع می شود و من مانده ام چطور مرخصی بگیرم برای امتحانات. آن هم با این مدیر زبان نافهم من. بدتر آنکه دو ترم هم نتوانستم سر جلسه بروم و امتحانات پرید.

این روزها بدجور فکرم مشغول شده است.

تویی که می آیی و می خوانی؛ فقط ثانیه ای برایم دعا کن، شاید نفس تو حق باشد و آن لحظه حواس خدا به تو جمع.

به قول مرحوم حسین پناهی باید گهگاهی برگه ای برداری و رویش بنویسی تعطیل است!!! و بچسبانی اش روی کله ات...

برایم دعا کنید که آرامش بگیرم؛ همین...

سینمای بی محتوا...

چند وقتیست که به خاطر مشغله کاری دائما در حال سفر به این شهر و آن شهر هستم.

حتی امروز هم تازه از راه رسیده ام خانه. اصفهان بودم.

چند تایی از مسیرهای دور را با هواپیما رفتیم و ما بقی را با اتوبوس های بین شهری.

اصولا مسافرت با اتوبوس زمان بیشتری را می طلبد که عمر را در جاده بگذرانی. البته این گذراندن هم خود برای هر کسی متفاوت است یکی می خوابد مثل من، یکی با دوستش سرگرم است، یکی جدول حل می کند، دیگری در حال نامزد بازیست و یکی دیگر هم موسیقی گوش می کند و هم جاده را تماشا می کند و مابقی هم تلویزیون...

امروز با اتوبوس به اصطلاح VIP از اصفهان راهی تهران شدم. حوالی 11 به همراه مرتضی، مهدی و مجید که از همکاران هستند سوار شدیم.