هم صحبت بد
معتقدم آدمی که به خودش احترام نمیگذاره و برای خودش ارزش قائل نیست، برای دیگران هم هیچ احترام و ارزشی قائل نیست.
آدمایی که توی حرفهاشون به خودشون اهانت می کنن و برای شخصیت خودشون اهمیت قائل نیستن، چطور می خوان احترام بقیه رو حفظ بکنن؟
مثلا وقتی یه موضوعی پیش اومده و طرف رو بابت اون موضوع بازخواست می کنی، که آقای فلانی چرا این کار رو کردید؟ طرف بجای اینکه بگه: من مرتکب این اشتباه نشدم و توضیح بده؛ در میاد میگه " من گه بخورم اگه همچین کاری رو کرده باشم ".
یا وقتی با یکی از دوستانتون دارید از زندگی صحبت میکنید؛ می شنوید که طرف میگه " زندگی ما که زندگی سگیه ".
یا آدمایی که طرز لباس پوشیدن یا طرز رفتار کردن براشون اهمیت نداره، یا آدمایی که طرز غذا خوردنش براشون مهم نیست و حتی گاهی هر آشغالی رو به عنوان غذا می ریزن تو معده هاشون و وقتی بهشون میگی: فلانی این غذا ضرر داره؛ بهت میگن: ای بابا مگه من چند سال دیگه می خوام عمرم کنم؟ بزار عشق و حالمون رو بکنیم و صدها مورد دیگه از این دست...
حالا موضوعی که من رو کنجکاو کرده اینه که این آدم چطور میخواد به بقیه احترام بذاره؟ یا اینکه چقد فرهنگ و ادب اجتماعی براش مهمه؟
واقعا با این طیف آدمها چطور میشه امید به آینده فرهنگ کشور داشت؟
شاید شاید شاید منشا تمام این بی فرهنگی ها و بی ادبی ها از بد دهنی و عدم درست و مودبانه حرف زدن باشه...
حافظ خیلی قشنگ و متین گفته:
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع
بسی پادشایی کنم در گدایی
بیاموزمت کیمیای سعادت
ز هم صحبت بد جدایی جدایی
