آدمی را رهبریت لازم است...

امشب شب نیمه شعبان است.

شب تولد آدمی که آدمیت را خوب بلد است.

شب تولد کسیست که قرار است بیاید و پایان دهد به این بساط شرم آور ستم آدمیان.

آری تولد حضرت مهدی فرزند امام حسن است. محل تولدش سامراست؛ همانجا که این روزها عده ای به این خیال که ماییم مسلمان واقعی و الباقی رافضی اند، افتاده اند به جان مسلمانان دیگر. می کوبند و می کشند و می زنند و ذبح می کنند؛ نه کودک حالیشان هست و نه زن. نه پیر می فهمند و نه جوان.

مهدی جان برایت بگویم که من ناچیز هم، قدر تو را نمی دانم و حتی لایق دیدارت نیستم. دعایم برای ظهور تو چنگی به دل نمی زند چرا که بین گفتار و رفتارم زمین تا آسمان فرق است؛ اصلا بهتر بگویم که عنان من به دست نفسم افتاده و هر جا که بخواهد مرا می کشد.

مهدی جان حداقل به خاطر آن کودک عراقی که در سامرا بر بالین جنازه مادر نشسته است و یا بخاطر آن کودک سوری که بعد از قتل عام خانواده اش راهی بیابان شد بیا.

مهدی جان اینجا انصاف و مروت مرده است؛ اینجا به منجی نیاز دارد تا که بیاید و ریشه ستم را بخشکاند.

اینجا ما به تو نیاز داریم...