خصوصی سازی در مدارس یا برترنمایی
این روزها بیشتر بخش های کشور دارد می رود به سمت خصوصی سازی یا خصوصی شدن.
البته باید گفت که خصوصی سازی امر بدی در اداره یک کشور نیست اما یک موضوع بسیار و مهم و حیاتی در امر خصوصی سازی چگونگی نظارت بر اجرای آن هست.
و متاسفانه از طرفی مقوله نظارت و بازرسی در کشور ما هم در حد اعلای خود ضعیف و مفتضح می باشد.
گرچه اصلا قصد این نوشتار بحث نظارت در جامعه نیست ولی چندان بی ربط هم نیست.
اما اصل بحث در مورد انواع مدارسی هست که چند سالی در حال رونق گرفتن و از رونق افتادن هستن.
(از این جا به بعد متن محاوره ای میشه)
عرض کنم که مدارس توی کشور ما به سه دسته تقسیم میشن:
دسته اول: مدارس غیر انتفاعی یا مدارس متمولین هستش.
این روزها تقریبا مدارس غیر انتفاعی یا بهتر بگم مدارس متمولین در حال افزایشه. دلیل افزایش این مدارس هم تقریبا مشخصه:
یکی اینه که دولت دیگه لازم نیست پولی بابت آموزش و پرورش خرج کنه و دومی اینه که این دست مدارس پول خوبی رو می تونه به جیب بعضی از آقایون معلم و مدیر وارد کنه و حتی گاها ممکنه طرف شغلش آزاد باشه ولی جزو سهام دارای مدرسه باشه.
دسته دوم: مدارس نمونه دولتی و تیز هوشان هستش.
مدارس نمونه دولتی و تیز هوشان هم اخیرا فعالیت های چشمگیری داشتن و گرچه این مدارس هم یه طورایی جزو همون مدارس دسته اول هستن . شهریه این مدارس هم تقریا حدود یک تا یک و نیم میلیون تومن در ساله.
دسته سوم: مدارس دولتی هستش.
این مدارس جزو پایین ترین رده مدارس قرار دارن که دولت نقش چندانی به جز دادن حقوق به معلمین نداره و تقریبا به لطف تلاش های بی وقفه مسئولین در حال ریشه کن شدن هستن. طبق آمارهایی که از گوشه و کنار می رسه دانش آموزان این مدارس رو هم بیشتر قشر متوسط به پایین جامعه تشکیل میدن. گاها هم دیده شده عاقبت بعضی از دانش آموزان این مدارس اراذل شدن و ... هستش و البته بچه های زیادی از همین مدارس دولتی هستن که با اون همه سختی و مشقت درس خوندن تونستن به جاهای خوبی برسن و افراد موثری از قبیل مهندس و پزشک و کارمند و کارگر بشن.
تا این جای مطلب مدارس رو دسته بندی کردیم و حالا اصل موضوع:
این روندی که در حال ایجاد و طی شدن هستش آیا غیر از اینه که باسواد شدن افراد هم داره خصوصی میشه؟
آیا این موضوعات غیر از ایجاد یک فضای طبقاتی در داخل کشور هست؟
آیا دلیل ایجاد شدن مدارس غیر انتفاعی چیزی جز جدا کردن فقیر و غنی از هم نیس؟
آیا ایجاد شدن مدارس تیزهوشان یا نمونه دولتی نمی تونه دلیلی باشه برای کشیدن امکانات و تجهیزات و حتی بهترین معلمین به یک طرف؟
سوال اصلی اینه که گناه اون بچه یا نوجوونی که پدرش رو از دست داده و از وضع مالی چندان خوبی برخوردار نیس یا اون فردی که پدرش با همه تلاشی که می کنه آخر ماه هشتش گرو نهش هست چیه؟ و چرا نباید بتونه توی یک مدرسه مناسب و خوب درس بخونه؟
متاسفانه روند خصوصی سازی در آموزش و پرورش داره به سمت برترنمایی میره و از جاده اصلی خودش در حال خارج شدن هستش...
قصد نوشتار این حقیر سیاه نمایی یا سیاسی کاری نیست، فقط زنگ خطریست برای فضای تعلیم و تربیت.
حرفهای زیادی برای گفتن و نوشتن توی این موضوع هست که نوشتن اونا برای دستای گشاد من سخته و خواندنش از حوصله عزیزان خارج...
