تعصب بیجا

چند وقتی است که همه چیز به هم ریخته شده است یا به عبارتی اوضاع و احوالمان قاراشمیش است.

طبقه همکف خانه ی پدری را به هم زده ایم تا که سر پناهی باشد برای زندگانی جدید بنده و همسری.

اگر همین خانه هم نبود نمی دانستم چه باید بکنم آن هم با این آشفته بازار گرانی و کرایه های بالا.

خدا رو شکر که پدر لطف کرد و هزینه تعمیرات خانه را هم از جیب مبارکش تقبل نمود و باید بگویم دمش اساسی گرم.

از طرفی هم باید به دنبال خرید چند تکه از لوازم زندگی آتی که به گردن نازکتر از موی بنده هست باشم.

آخر در روز شیرینی خوران خرید تلویزیون و ماشین لباس شویی و اجاق گاز و سرویس چوب به گردن من واگذار شد و ما هم که خواسته یا ناخواسته محکوم به تقبل بودیم چرا که همسری را دوست داشتم و خواهانش بودم.

از این ها بگذریم که هرچه بود خیر بود...

اما چند وقتی است که وقتی همسر به خانه ی ما می آید تا که روزی را در کنار هم سپری کنیم باید شب حتما ایشان را به منزل پدری باز گردانم.

حتی یکبار هم مادر به خانه شان زنگیدند و گفتند که شب هما اینجا می ماند و مادر زن محترمه فرمودن که برادرها و خواهرهایش به همراه پدرشان ناراحت می شوند!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

چرا؟ نمی دانم.

شاید ایشان غیرتشان بیش از حد هست!!!

یکبار هم دل را با همسر مهربانم به دریا زدیم و گذاشتیم که شب پیش هم باشیم و به خانه یشان نرود.

و شب را تا صبح با هم بودیم.

ولی چیزی نگفتند جز چند نصیحت پدارنه به هما...

عیبی ندارد بگذار این ها هم بتازانند تا که دلشان خنک شود...

ولی صفی علیشاه خوب گفت:

                  گر عاقل کاملی مرنجان و مرنج              رنجیدن و رنجاندن تو از طمع توست