سفری کوتاه به شهرستانک

دیروز جمعه 92/7/12 به همراه همسرمحترمه که چند ماهیست عقد کرده ایم گذری به یکی از روستاهای اطراف تهران زدیم آنهم به این نیت که هم تفریحی کرده باشیم و هم فراری از دست زندگی یکنواخت شهری و ماشینی.

اول قرار بود به سمت طالقان برویم که شرایطش مهیا نبود و تصمیم به رفتن به سمت روستای شهرستانک که در جاده چالوس هست به سرمان زد و ما هم از خدا خواسته سریع بساط را مهیا کردیم و به جاده زدیم.

آنهم با یک سبد، گاز پیک نیک، کتری و بشقاب و چند چیز دیگر که همه شان عاریه ای از مادر بود و چهار تخم مرغ با گوجه به جهت سیر کردن شکم هامان در ظهر و اندکی میوه.

و تازه برایتان بگویم که خودرویمان هم پرایدی بود که آن را هم از سید حامد قرض گرفتیم و راهی شدیم.

حوالی 9 از تهران راهی کرج شدیم، به کرج که رسیدیم از مرد میان سالی که با دود همدم بود آدرس جاده چالوس را پرسیدیم که او هم نشانمان داد و این آدرس 500 تومان برایمان آب خورد، آخر مردک معتاد بود و دستش دراز.

جاده چالوس را در پیش گرفتیم تا به روستای شهرستانک برسیم.

هوا مطبوع و خنک بود و خبری از دود نبود اما هنوز هم آلودگی صوتی و ترافیک حاضر بود.

بعد از گذشتن از آسارا و عبور از شش تونل کوچک به سد امیرکبیر رسیدیم و اندکی توقف به بهانه ی گرفتن چند عکس و پرسیدن آدرس که مغازه دار گفت 25 تای دیگر داری.

دو یا سه کیلومتر بعد از تونل هشتم به ابتدای روستای شهرستانک رسیدیم که تابلویی در ابتدای جاده ی سمت راست، رسیدن به جاده ی آن را نوید می داد.

از شهرستانک اندکی برایتان بگویم که روستاییست زیبا و حدود 800 نفر جمعیت دارد و سرشار از باغ های خصوصی است. بافت روستا تقریبا دچار تغییراتی شده و سبک قدیمی خود را حفظ نکرده و جنس خانه ها از آهن و آجر و سیمان است و شاید چند تایی خانه با بافت قدیمی هنوز باشد.

شغل مردمش هم باغداری و دامداری است و کندوهای عسل هم به چشم می خورد.

جاذبه تاریخی چندانی ندارد به جز کاخ ناصرالدین شاه که در بالای روستا قرار دارد و رفتن به آن اندکی سخت است چرا که اهالی محترم باغدار جاده منتهی به کاخ را خصوصی کرده اند و درب آهنی بر جاده گذاشته اند. برای رسیدن به کاخ ]به گفته یکی از اهالی[ باید از جاده اصلی بگذری و خودرو را پارک کنی و 30 دقیقه ای پیاده روی، تا رسیدن به محل ییلاقی ناصرالین شاه (ما که از خیرش گذشتیم و ندیدیم).

در اطراف روستا خانه های نوساز بسیار زیادست که نشان از حضور مرفهین محترم دارد که سبک سنتی روستا را بر هم زده اند و معماری غربی را جایگزین کرده اند.

خلاصه اینکه ما هم در پایین روستا، کنار رودخانه بساط را پهن کردیم به جهت استراحت و فیض بردن از طبیعت.