برای تو خواهر...

اینجا ایران است...

مهد دلاوران، راد مردان، بزرگان، عالمان، عارفان، هنرمندان و "شیر زنان".

سرزمینی به قدمت تاریخ، سرزمینی به زلالی آب روان و با مردمانی از جنس حماسه.

سرزمینی که زادگاه شاه طهماسب ها، کریم خان زندها و امیرکبیرهاست...

زادگاه سلمان فارسی است.

اینجا سرزمین بوعلی سیناها، ابوریحان ها، مدرس ها، شیخ فضل الله ها و خمینی کبیرهاست.

اینجا وطن میرزا کوچک خان ها و رییس علی دلواری هاست...

اما باید حق را ادا کرد و گفت که این شهرت و شجاعت و پاکی این کشور مدیون شیرزنانی است که این چنین بزرگانی را در دامان پاک خود پروراندند.

مدیون بانوانی پاک و نیک سرشت...

همان ها که روزها و شب هاشان حساب و کتاب داشت و لحظه لحظه عمرشان را صرف بندگی خاص خدا کردند.

اینان گزافه نگفتند و بیهوده عمل نکردند. اینان آنقدر متین و موقر بودند که احتیاجی به خودنمایی نداشتند.

این بزرگ پاک دامنان حرایم را حفظ کردند تا به بزرگی رسیدند ولی در عین بزرگی گمنام ماندند...

آری عزیزان! بزرگی و برتری آدمی به شرافت و متانت و حفظ حرایم و حرمت هاست.

و بزرگی زن در نجابت و وقار و دین داری اوست...

بزرگی زن در لحن محکم کلامش در مقابل فرومایگان است...

بزرگی زن در حفظ حریم تن در مقابل دیدگان ناپاکان است...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بزرگی زن در پاکدامنی اوست...

آری خواهران خوب من، شما گوهران این سرزمین و ملت هستید.

شما مادران آینده ی نام آوران ایران هستید...

و بدانید و هوشیار باشید که دشمن از شماها در هراس است و نیت شومش خدشه وارد کردن بر دامان پاک شماست...

 

خواهرم دریاب که وطن سخت به دامان پاک و نجیب تو محتاج است تا اسطوره ای دیگر را از برای آبادی اش پرورش دهی...