جای پا...

جای پا...

باید قدم برداری و حرکت کنی.
وگرنه اگر یک جا بمانی و راکد شوی، زود می گندی و می پوسی.
باید قدم برداشت و حرکت کرد، نباید یک جا ماند. گرچه همین قدم برداشتن هم باید با حساب و کتاب باشد. چه راست بروی و چه کج؛ جای پایت روی زمین می ماند اما جای پای درستی پا برجاتر است و باقی تر. پس چه خوب که جای پایت در راه درست باشد، وگرنه چقدر قدم ها که برداشته شده و در راه کج بوده است و حالا هیچ اثری از آن باقی نیست.
درست مثل رد پای آدمی روی برفها که سریع از بین می رود...

حرفهای شما
مهمونای خونه ی من

بزرگی!!!

دوشنبه, ۲۴ تیر ۱۳۹۲، ۰۲:۲۸ ق.ظ

تا به حال شده است که به بزرگ بودن بیندیشید؟

اصلا با آدم های بزرگ نشسته اید؟

اصلا آدم ها بزرگ می شوند یا بزرگ هستند؟

آدمی چه بخواهد و چه نخواهد از نظر جسمی بزرگ می شود، یعنی در اصل سنش بالا می رود تا به آخر برسد و جسم مبارک را به خاک سرد بسپارد.

اما...

اما باید دید که آیا فهم آدمی نیز همچون سنش بالا می رود یا اینکه جا می ماند و درجا می زند.

اگر با هم رفتند و آن یکی دیگری را قال نگذاشت، آن وقت می توان امید داشت که آدمی به جایی برسد، اگر رفیق شفیق نبودند و فهم جا ماند و سن پیشی گرفت آن زمان است که نامردها و پست سیرت ها سر بلند می کنند و این تازه آغاز ذلت است.

بگذریم که حرف بسیارست...

نظرات (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">